Тибқи ривоятҳо, дар Чини қадим як ҳаюло бо номи "Нян" вуҷуд дошт, ки сараш бо чаначаҳои дароз ва бераҳмӣ дошт.«Нян» солхо боз дар каъри бахр зиндагй мекунад ва дар арафаи соли нави чинй вакти он расидааст, ки ба сохил баромада, чорворо бихуранд, то ба хаёти одамон зарар расонанд.Аз ин ру, мардуми деха ва дехахо хар рузи иди соли нави чинй ба пиру чавон ёрй мерасонанд, то ки аз зарари хайвони «Нян» ба кух гурезанд.

Имсол дар арафаи Соли нави чинӣ мардуми деҳаи Шафтолу ба пиру ҷавон барои дар кӯҳистон паноҳ бурдан кумак мекарданд ва як пирамард аз беруни деҳа гадоӣ ӯро дар асобағал, халта дар дасташ, як нуқра дид. риш мерехт, чашмонаш чун ситора буданд.Бархе аз сокинони деҳа тирезаҳоро мӯҳр карда, дарҳоро қуфл мекарданд, баъзеҳо борхалтаҳои худро баста, баъзеҳо чорпоён ва гӯсфандонро мечаронданд, одамон дар ҳар ҷо аспҳоро дод мезаданд, манзараи саросемагӣ ва воҳима.Дар ин вакт, ки то хол диле дорад, ки ин пирамарди гадоиро нигохубин кунад.Танхо пиразане дар шарки деха ба муйсафед хурок дода, маслихат дод, ки зуд ба кух баромада, аз хайвони «Ниан» набарояд ва пирамард табассум карда гуфт: «Агар хушдоман ичозат дихад. як шаб дар хона мемонам, ҳатман ҳайвони Нианро мебарам».Пиразан бо тааҷҷуб ба ӯ нигарист ва дид, ки ӯ симои кӯдакона, рӯҳи қавӣ ва рӯҳияи фавқулода дорад.Аммо вай ба муйсафед илтичо мекард, ки хандидану чизе нагуяд, бовар кунонд.Хушдоман илоҷе надошт, ки хонаашро тарк карда, ба кӯҳистон паноҳ барад.Нисфи шаб даррандаи «Нян» ба деха даромад.

Маълум шуд, ки фазой деха аз солхои пеш фарк мекунад: хонаи пиразан дар канори шаркии деха, дари он когази калони сурх часпонида шуда, шамъхои хона равшананд.Даррандаи «Ниан» ба ларза даромад ва ба таври аҷиб дод зад.«Нян» лахзае ба хонаи хушдоманаш нигариста, фарьёд зада, лахза кард.Вакте ки ба дар наздик мешуд, дар сахни хавлй садои таркиши ногахонии «так-так-пок» баланд шуд ва «Нян» ларзид ва дигар чуръати пеш рафтан надошт.Маълум шуд, ки «Нян» бештар аз сурх, оташ ва таркиш метарсид.Дар ин вакт дари хонаи хушдоман кушода буд ва дар сахни хавли пирамардеро дидам, ки чодари сурх дошт, ханда мекард.«Нян» ба ваҳшат афтода гурехт.Рузи дигар рузи якуми моди камарй буд ва одамони аз панохгох баргашта дар хайрат монданд, ки деха тинч ва солим аст.Дар ин вакт пиразан ногахон фахмид ва саросемавор ваъдаи гадоии пирамардро ба мардуми деха гуфт.Сокинони деха якчоя ба хонаи пиразан шитофтанд, танхо диданд, ки дари хонаи хушдоман когази сурх часпонида шудааст, як тудаи бамбуки носухта дар сахни хавлй хануз «чаро-кида» метаркид ва чанд шамъхои сурх. дар хона ҳанӯз ҳам медурахшид…

Барои истиқболи фарорасии фараҳбахш сокинони деҳаи ваҳшӣ ба сару либос ва кулоҳҳои нав иваз карда, ба хонаҳои хешу табор ва дӯстон рафта, салому алейкум мекарданд.Дере нагузашта дар дехахои гирду атроф овоза пахн шуд ва хама медонистанд, ки хайвони даррандаи Нианро пеш кардан мумкин аст.Аз он вақт инҷониб, ҳар сол дар арафаи Соли нави чинӣ, дар ҳар як хонадон дубайтҳои сурх чоп карда, оташдонҳо мезананд;хар хонадон шамъи равшан дораду ба синну сол мунтазир аст.Субҳи барвақти рӯзи аввали соли аввал ман ҳам маҷбурам ба назди хешу табор ва дӯстон равам, то салом гӯям.Ин урфу одат торафт васеъ пахн шуда, дар фольклори Хитой ба тантанатарин иди анъанавй табдил ёфт.